Nog eens genieten op het kleine sympathieke eiland Psara. En dan is de wind gunstig voor de oversteek naar het eiland Skyros, zo’n 60 mijl naar het westen. Al voor zonsopgang vertrekken we. De wind is nog stil en de zee kalm. Aan de kim, achter de heuvels van Psara, kleurt de hemel rood. De zon komt op, eerst gehuld in zachtroze kleuren en dan in al zijn rode kracht. Met de zon komt er ook een windje. De zeilen gaan omhoog en de motor gaat uit. Het is stil op het water, geen ander schip te zien. Alleen een eindeloze zee en de contouren van de eilanden die we achter ons laten.

Een paar uur later passeren we de scheepvaart route. Grote containerschepen varend tussen de Zwarte en de Middellandse Zee komen hier langs. Een uurtje lang moeten we goed opletten. Zien ze ons? Gaat-ie voor of achter ons langs? Draaien we bij of kunnen we doorvaren? Soms is al van ver te zien dat het grote schip zijn koers een paar graden verlegd om achter ons langs te kunnen varen. Daarna is de zee weer leeg. Met ruime wind, kracht 4-5, hebben we een mooie gang van zo’n 7 knopen. Luna heeft er zin en danst op de golven. Geen eiland te zien, totdat uren later heel vaag bergen zichtbaar worden aan de horizon.

Dat moet Skyros zijn, waar we recht op af koersen. Het eiland wordt steeds groter, tot we onder de zuidkust langs varen naar de haven aan de westkant. Tegen vijven varen we een grote baai in, het water is direct kalmer. Aan het einde van de baai ligt het dorpje Linaria met de haven waar ook de veerboot aankomt. Het is altijd weer spannend een nieuwe haven te naderen. Zal er plaats voor ons zijn? Waar en hoe kunnen we afmeren? We leggen de fenders uit en maken de lijnen en het anker klaar. Dan draaien we de haven in en worden verwelkomd door de havenmeester die ons in een rubberboot tegemoet vaart en de weg wijst. Dat is bijzonder! Meestal moet je het zelf maar uitzoeken en mag je blij zijn als er iemand op de wal staat om een lijn aan te nemen. Hier is alles goed georganiseerd en kunnen we de boeg vastleggen aan een mooringlijn zodat we ons anker niet hoeven te gebruiken. Met de achterkant naar de wal toe, zoals gebruikelijk in Griekse havens, leggen we aan.

Linaria is luilekkerland. Alles is hier: zon, rust en vriendelijke mensen, water en elektra voor de boot, wifi, een goede bakker en 2 kruideniers, 5 taveernes waar je lekker kunt eten en een prachtige omgeving waar je uren lang kunt wandelen langs bergen, baaien en vruchtbare valleien. Geen straf om hier een tijdje te blijven. Dat doen we dan ook, de eerste dagen in de haven en dan zoeken we een mooie ankerbaai op, vlakbij het dorpje. We huren een auto en verkennen de rest van het eiland. De schilderachtige Chora, het hoofdstadje van het eiland, ligt op een heuvel gebouwd met op de top een fort. Dat was veiliger voor de zeerovers die een grote bedreiging vormden voor de vroegere eilandbewoners.

De tijd vliegt voorbij. Zon en een enkele regenbui, het wordt weer lekker warm na een paar frisse dagen. We zwemmen, wandelen, roeien in de dinghy, tijd om te lezen en tijd voor elkaar. Geen tijd om het blog bij te houden, dat komt nu pas, nadat Marion vertrokken is naar Amsterdam. Een paar dagen ben ik alleen op de Luna in een afgelegen baai en geniet enorm van de stilte en de rust. Af en toe waait het hard en is er deining, maar vaak is er alleen een zacht geklots te horen en wiegt de boot me kalm heen en weer.

Zondag komen Eddie, Ciska en Coen op Linaria aan. Zij gaan me vergezellen op de terugreis. Het plan is om eerst noordwaarts naar de Sporaden te zeilen, een kleine archipel, en daarna naar het noord-oosten, langs Limnos en tenslotte terug naar Lesbos.