Skyros
Nog eens genieten op het kleine sympathieke eiland Psara. En dan is de wind gunstig voor de oversteek naar het eiland Skyros, zo’n 60 mijl naar het westen. Al voor zonsopgang vertrekken we. De wind is nog stil en de zee kalm. Aan de kim, achter de heuvels van Psara, kleurt de hemel rood. De zon komt op, eerst gehuld in zachtroze kleuren en dan in al zijn rode kracht. Met de zon komt er ook een windje. De zeilen gaan omhoog en de motor gaat uit. Het is stil op het water, geen ander schip te zien. Alleen een eindeloze zee en de contouren van de eilanden die we achter ons laten.
Een paar uur later passeren we de scheepvaart route. Grote containerschepen varend tussen de Zwarte en de Middellandse Zee komen hier langs. Een uurtje lang moeten we goed opletten. Zien ze ons? Gaat-ie voor of achter ons langs? Draaien we bij of kunnen we doorvaren? Soms is al van ver te zien dat het grote schip zijn koers een paar graden verlegd om achter ons langs te kunnen varen. Daarna is de zee weer leeg. Met ruime wind, kracht 4-5, hebben we een mooie gang van zo’n 7 knopen. Luna heeft er zin en danst op de golven. Geen eiland te zien, totdat uren later heel vaag bergen zichtbaar worden aan de horizon.
Dat moet Skyros zijn, waar we recht op af koersen. Het eiland wordt steeds groter, tot we onder de zuidkust langs varen naar de haven aan de westkant. Tegen vijven varen we een grote baai in, het water is direct kalmer. Aan het einde van de baai ligt het dorpje Linaria met de haven waar ook de veerboot aankomt. Het is altijd weer spannend een nieuwe haven te naderen. Zal er plaats voor ons zijn? Waar en hoe kunnen we afmeren? We leggen de fenders uit en maken de lijnen en het anker klaar. Dan draaien we de haven in en worden verwelkomd door de havenmeester die ons in een rubberboot tegemoet vaart en de weg wijst. Dat is bijzonder! Meestal moet je het zelf maar uitzoeken en mag je blij zijn als er iemand op de wal staat om een lijn aan te nemen. Hier is alles goed georganiseerd en kunnen we de boeg vastleggen aan een mooringlijn zodat we ons anker niet hoeven te gebruiken. Met de achterkant naar de wal toe, zoals gebruikelijk in Griekse havens, leggen we aan.
Linaria is luilekkerland. Alles is hier: zon, rust en vriendelijke mensen, water en elektra voor de boot, wifi, een goede bakker en 2 kruideniers, 5 taveernes waar je lekker kunt eten en een prachtige omgeving waar je uren lang kunt wandelen langs bergen, baaien en vruchtbare valleien. Geen straf om hier een tijdje te blijven. Dat doen we dan ook, de eerste dagen in de haven en dan zoeken we een mooie ankerbaai op, vlakbij het dorpje. We huren een auto en verkennen de rest van het eiland. De schilderachtige Chora, het hoofdstadje van het eiland, ligt op een heuvel gebouwd met op de top een fort. Dat was veiliger voor de zeerovers die een grote bedreiging vormden voor de vroegere eilandbewoners.
De tijd vliegt voorbij. Zon en een enkele regenbui, het wordt weer lekker warm na een paar frisse dagen. We zwemmen, wandelen, roeien in de dinghy, tijd om te lezen en tijd voor elkaar. Geen tijd om het blog bij te houden, dat komt nu pas, nadat Marion vertrokken is naar Amsterdam. Een paar dagen ben ik alleen op de Luna in een afgelegen baai en geniet enorm van de stilte en de rust. Af en toe waait het hard en is er deining, maar vaak is er alleen een zacht geklots te horen en wiegt de boot me kalm heen en weer.
Zondag komen Eddie, Ciska en Coen op Linaria aan. Zij gaan me vergezellen op de terugreis. Het plan is om eerst noordwaarts naar de Sporaden te zeilen, een kleine archipel, en daarna naar het noord-oosten, langs Limnos en tenslotte terug naar Lesbos.
Dag Otto, ik lees je prachtige poëtische verhalen en zie het zo allemaal weer voor me. Volgens mij hebben jullie het heel goed gehad samen en hoop dat je nu weer een mooie terugreis hebt.
Leuk om opeens weer te horen over de LUNA.
Wens jullie een heerlijk nieuw avontuur,met afwisseling in rust en spelend met de wind en de golven.
lieve groet Elly, ook veel groeten voor Marion.
lieve Otto en Marion,
Wat een heerlijke blog weer! Zoveel ruimte en stilte weer, dat de foto’s uitstralen. Zou even op die top van de heuvel willen meegenieten van het panorama en de vrijwel afwezigheid van de mens in het landschap. Ik denk ook Marion’s goeie blik en liefde voor de kleuren en vormen van de natuur te zien.
nu de bladeren hier dwarrelen, vergezeld van een pittige kou, wens ik je nog een hele fijne nazomerse tijd toe!
liefs, Emmie
Lieve Otto.
Dank weer voor je poetisch jubelbericht en straalfoto’s.
Het brengt mij ertoe je een jubelbericht van hier te sturen, dan kun je je alvast op thuis verheugen.
Vanochtend in de vroegte bedroeg de temperatuur 2 graden!! De zon verschool zich de hele dag achter het muisgrijze, compacte wolkendek maar door hem is de temperatuur nu toch opgelopen naar zo’n 7 graden. Geen loeihoge temperatuur, gelukkig.
Ook hier heerst stilte. De meeste mensen hokken als het even kan in kunstmatig verwarmde woonkamers. De gordijnen de gehele dag dichtgetrokken. (Dat is nergens voor nodig want buiten heerst sowieso donkere duisternis).
Ik weet niet waarom de mensen die prettige buitenlucht uit de weg gaan… Het is buiten heerlijk. Er staat een straffe wind, die door gevoerde winterjas, dikke sjawl en wollen muts heenblaast.
Eigenlijk zou ik evenzo thuis moeten gaan hokken, want een stevige wind wil me nog wel eens omblazen. Er is niet altijd een potige bodybuilder in de buurt om me op te hijsen. Maar ja veel bijzonders lokt mij het huis uit. Zoals bijvoorbeeld de natte kledderboel aan afgevallen loof. De straatvegers gaan pas vegen als alle loof van de de bomen is, de kaalte geheel heeft toegeslagen.
Jij bent nu op de terugreis naar Lesbos. Hopelijk waait ook bij jullie een straffe wind, des te eerder ben je weer terug in ons aangename kikkerland.
Ik zal je hier van harte welkom heten. Neem niet te veel warmte mee terug, de ijstijd moet met zo’n uitstraling te lang op zich laten wachten.
Liefs en tot gauw Tos
Hallo Tos,
Nou, zo krijg ik wel veel zin om weer naar huis te gaan! Ik hoop dat je niet overdrijft en dat het tegenvalt met al die ontberingen… Hier is het namelijk nauwelijks uit te houden met al die aangename klimaatverschijnselen.
Lieve groet van Otto
Wat een heerlijk bericht Tos!
Lieve groet
Marion
Wat een fantastische schrijftalenten! Ik krijg het direct nog kouder, bij het lezen van Tos’ verhaal over wat zich voor mijn ramen afspeelt.
De heerlijke reis, de prachtige foto’s – wie zou ooit naar huis willen, vraag ik me af.
Als je terug komt, Otto, dan is in alle hevigheid de discussie losgebarsten over al-dan-niet-Zwarte-Piet, de vluchtelingen en al die zaken, die je bespaart zijn gebleven daar.
Geniet er, laad je batterij op.
Hartelijke groet,
Monika
Wens jullie een fijne tijd verder op de Luna Eddie, Ciska, Coen en Otto!
Als ik hier door wind, regen en kou aan het fietsen ben zie ik nog steeds de mooie rustige zee en de stralende zon voor mij en dan voel ik me weer warm van binnen!
liefs Marion