Griekse medemenselijkheid
Wij verheugen ons op onze zeiltocht op de Luna, die op ons ligt te wachten in de marina van Mytilini, de hoofdstad van Lesbos. Maar door alle nieuws rondom de vluchtelingen gaan wij enigszins met gemengde gevoelens op reis. De taxichauffeur die ons vanaf het vliegveld naar de haven rijdt vertelt als eerste iets over de dramatische situatie op het eiland. Hij vertelt dat er 20000 vluchtelingen zijn in Mytilini, meer dan inwoners van de stad. Dat de regering en Europa iets moet doen. Het valt ons op hoe hij dit vertelt, met medegevoel, zonder verontwaardiging of verzet. Tijdens de rit passeren we de eerste vluchtelingen, wonend in kleine kampeertentjes langs de weg. Sindsdien spreken we meerdere Grieken in korte tijd en allen spreken ze op eenzelfde manier: met een hart voor deze medemensen.
Vanaf de Luna hebben we zicht op de overkant van de haven, waar een hele grote veerboot ligt. Daarnaast staan allemaal kleine tentjes op de kade, met heel veel mensen erbij. De veerboot blijkt er te liggen voor het transport van de vluchtelingen en meerdere boten per dag zullen we de komende dagen zien komen en gaan. Ondanks dat we weten dat ze nog een lange tocht voor de boeg hebben, doet het goed te weten en zien dat deze mensen niet langer hoeven te blijven, maar weg kunnen. We zijn ons sterk bewust van onze luxe en veilige situatie, in de marina, terwijl 200 meter verderop, duizenden mensen niets meer hebben dan een rugzakje en een onzekere toekomst.
De dag van aankomst gaan wij, Marion en Emmie, het stadje in voor boodschappen. Stilzwijgend om ons heen kijkend zien we wat de taxichauffeur bedoelde: overal, op parkeerplaatsen, in de parken, elk stukje asfalt en groen is bezet met tentjes en mensen, volwassenen en kinderen. Het raakt ons enorm. De volgende dag gaan wij weer de stad in en raken al een beetje meer gewend aan het beeld van tenten en mensen. We maken een mooie wandeltocht naar het kasteel boven de stad en zien in het omliggende groen resten van menselijk verblijf, zoals tandenborstels en scheerapparaten. Terug in het centrum strijken we neer op een terrasje en blijken we te zitten tegenover een cafe met vooral jonge mensen.
Er wordt gelachen in groepjes, er worden drankjes besteld, iemand’s haar wordt geknipt op straat. Met wat langer kijken zien we dat dit ook vluchtelingen zijn. Dwalend langs de kade komen we jonge Syriërs tegen die al duikend salto’s in het water maken en vrolijk naar ons zwaaien. We realiseren ons dat een deel van de vluchtelingen jonge, hoopvolle en intelligente mensen zijn, die ook lijken te genieten van de zon en de nieuwe vrijheid. Associaties met onze eigen jeugd in de 70-er en 80-er jaren komt bij ons op. Hoe heerlijk het was om je beklemmende familieleven te ontvluchten en te zijn met gelijkgezinden. Kan dat ook voor hen, deze jongeren, gelden?
Dit zijn beelden die niet door de kranten en de NOS uitgezonden worden. Maar ons doet het goed dit ook te zien. Het maakt de afstand kleiner tussen ‘hen’ en ‘ons’ en laat zien dat er meer kanten aan dit verhaal zijn. Over afstand gesproken: het valt op hoezeer de inwoners van Mytilini geen afstand houden, middels dranghekken of afgescheiden ruimtes. Integendeel, ze maken ruimte voor de nieuwe tijdelijke bewoners van hun stad, op een vanzelfsprekende manier. Iedereen beweegt naast en door elkaar op de terrassen, de winkels en parken. We zien nergens irritaties of opstootjes.
Sinds we de haven van Mytilini uitgevaren zijn, ongeveer 5 dagen geleden, hebben we vele honderden zwemvesten zien liggen op de stranden, de rotsen, soms hoog boven de zee, als stille getuigen van een verhaal dat nog steeds door gaat. Ook meerdere rubberboten met dicht op elkaar zittende mensen met zwemvesten om, hebben we inmiddels havens zien binnen varen, soms getrokken door een vissersboot, soms op eigen kracht aankomend. Er wordt opgelucht gejuicht bij binnenkomst van de haven, door de vluchtelingen. En wij roepen naar hen: ’welcome in Europe’.
Emmie en Marion
Dank je wel voor dit bericht. Het geeft een ander zicht op de situatie en doet de Hongaren en Serviers wel schril afsteken tegen de bewoners van Lesbos.
Doet me denken aan een boek van Kazantzakis over een groepje ontheemden in een Kretenzisch dorp: ‘Christus wordt weer gekruisigd’. Vreemdelingenangst en medemenselijkheid.
Fijn om van je te horen,
Srajan
Mooi verhaal, Marion en Emmy! Nog een goede reis! Fridy
Een prachtig verhaal met een gevoel van realiteit! Op deze manier wordt de exodus van Syrische vluchtelingen duidelijker en begrijpen wij beter dat elk verhaal meerdere kanten heeft. Natuurlijk zijn er in-trieste en schrijnende verhalen bij ons bekend van getuigenissen die wij via de media binnenkrijgen, maar hopelijk ook deze ervaringen. Misschien kunnen wij hier op onze manier iets betekenen.
Bedankt voor jullie ervaring.
Cornelis
Hoi lieve drie mensen,
Dank voor jullie bericht.
Wat lijkt me dat heerlijk, zo’n ontspannen onderwatersessie. Dat is nog eens wat anders dan je door stromende regen te laten verwennen.
De hoeveelheid aan vluchtelingen wordt hier boven in het Westen toch een probleem. In Berlijn zitten ze zo langzaam met de handen in het haar. Men kan er zo snel voor zoveel mensen geen onderdak verschaffen. Hier in Nederland zijn politici nog steeds aan het debatteren over hoe en hoeveel. Ik denk dat we met z’n allen een beetje moeten opschuiven en het met ietsje minder moeten gaan doen. Dat kan zonder meer.
Liefs en nog veel meer prachtige avonturen wens ik jullie. Tos
Dankjewel Emmie en Marion,
Wat een mooi bericht!!
Ha Wendela en anderen, dank voor jullie reacties.
Mooi verhaal dat veel hoop geeft. Wat goed van de Grieken! Is het mogelijk, dat ze zo reageren, omdat ze zelf armoede kennen….? Wat maakt de Grieken en de Nederlanders zo verschillend? Angst? Hoe zouden Nederlanders reageren, als ineens in de straten tienduizenden vluchtelingen liepen?
Ik was ook vluchteling. Ook mij hebben 2 mensen gered, die ik zeer dankbaar ben. Nu ben ik aangemeld bij de gemeente, om vluchtelingen te gaan helpen. Ben benieuwd, hoe dat gaat. In het verleden ben ik wel eens tegen de formaliteiten aangelopen, die spontane acties in de kiem smoren. De Grieken hadden vast geen organisaties die hun beperkten, anders kon dit mooie samenzijn niet ontstaan.
Hopelijk kan ik mijn hart laten spreken. Op z’n Amstelveens 😉