Na het afscheid van Coen, Eddie en Ciska ben ik een paar dagen alleen op de Luna. De hemel is weer blauw, de zon schijnt en het waait nog steeds loeihard. De marina van Mytilini biedt veilige beschutting en het personeel is erg aardig. Een tuiger, ja zo heet dat, komt kijken naar het voorstagprobleem. Het stag moet eraf en met de veerboot naar Athene gezonden worden concludeert hij. In drie dagen is het weer retour met de goede terminal er aan geperst die wèl door het profiel past dat Coen meebracht. Na wat doordenken lijkt het mij beter om het stag met de Luna en al naar Athene of een andere plek te brengen waar er een nieuwe terminal op gezet kan worden. Dan nog maar even blijven doorzeilen met het kleine zeil en de halfwinder.

In Mytilini komen steeds meer vluchtelingen aan die de sprong naar Europa wagen in wankele bootjes. Door de harde en koude noordenwind en de hoge golven is de oversteek een hachelijke onderneming geworden en vooral onder de vrouwen en kinderen vallen slachtoffers. De bevolking van Lesbos zet zich in om degenen die het wel gered hebben verder te helpen. Grote veerboten varen af en aan om hen naar Athene te brengen en dan begint opnieuw een uitputtende reis. Ik doorzoek de boot om nog wat weg te kunnen geven. Een paar schoenen, een koffer, veel is het niet.

En dan komen Akul, Asmi, Gerriteh en Abhilasha, oude vrienden die ik al heel lang ken, om samen met mij de zeiltocht te vervolgen. Het waait nog steeds hard en met reddingsvesten aan vertrekken we uit de haven. We hebben de wind mee en alleen op het kleine voorzeiltje varen we met een flinke vaart naar de zuidkust van Lesbos. Opnieuw een ontmoeting met dolfijnen! Ze spelen met onze boeggolf en duiken steeds weer op naast de boot. We worden helemaal blij van dit leuke gezelschap. Even later bereiken we de nauwe doorgang naar een diepe binnenzee. Het is direct rustiger en de dolfijnen laten we achter ons. We varen langs bochten en kleine vissersdorpjes totdat we op een geschikte aanlegplaats komen bij het dorpje Loutra. Daar brengen we de nacht door na een lekkere maaltijd in de taveerne aan de waterkant.

De volgende dag varen we naar het stadje Plomario aan de zuidkust van Lesbos. Een leuke stadje, maar de haven is onprettig met deze wind. Er staat veel deining en het wordt een onrustige nacht in een Luna die heftig blijft schommelen. Een beetje brak vangen we de volgende dag aan met de oversteek naar het kleine eilandje Oinoussia, zo’n 40 mijl verderop. De wind is een stuk rustiger en dat betekent dat we de grote halfwinder kunnen hijsen. Lesbos wordt al snel kleiner en voor ons zien we de hoge bergen van Turkije en Chios, met Oinoussia daar tussen in. Laat in de middag zijn we vlakbij Oinoussia en worden we begroet door een groepje dolfijnen! We veren allemaal op en zijn blij ze te zien.

Het eilandje bevalt ons zo dat we twee nachten blijven. We maken kennis met de bakker die Perikles heet en wandelen over het eilandje en door het dorpje dat zo’n 800 inwoners telt. Veel Griekse reders komen hier vandaan en dat verklaart de welstand van deze mini-samenleving. Overal staan standbeelden om de goeddoeners te eren. De mooiste is die van de zeemeermin bij de ingang van de haven.

Vanaf Chios gaan mijn vrienden met de veerboot terug naar Lesbos en begint mijn laatste week op de Luna. Tijd om de boot schoon te maken, op te ruimen en de laatste klusjes te doen. Over een week komen mede-eigenaars Ron en Francisca om nog even te kunnen zeilen voor Luna op de kant gaat. Na een paar dagen aan de kade in Chios te hebben gelegen besluit ik terug te gaan naar Oinoussia. Het kleine eilandje met tal van mooie beschutte ankerbaaien trekt me meer aan dan de kale betonnen kade.

Nadat we de noordelijke Sporaden uitgebreid verkend hebben maken we ons klaar voor de oversteek naar Lesbos die we in 2 dagen kunnen doen, met een tussenstop op het kleine eilandje Efstratios. We overnachten in een stille baai op een klein onbewoond eilandje vlakbij Alonnisos en vertrekken als de zon opgaat.

Het is rustig weer, een groot deel van de dag kunnen we met de halfwinder zeilen. Nog voor de zon ondergaat bereiken we Efstratios en meren af in de haven, waar maar net genoeg plaats voor ons is. Het is een van de meest afgezonderde eilanden in de Egeïsche zee en werd in vroeger dagen gebruikt als verbanningsoord voor dissidenten. Die sfeer hangt er nog een beetje, we worden minder vriendelijk ontvangen dan we gewend zijn van de Grieken. Geen plek om lang te blijven en het beperkte nachtleven van het eilandje zorgde ervoor dat de gehele crew voldoende nachtrust heeft gehad bij het reveille van 7 uur. Daarna snel wassen en aankleden en de trossen weer los.

Helaas valt het weer tegen: het regent licht, het zicht is beperkt tot 3 mijl en de wind is oost (precies de richting waar wij naar toe willen). Na ongeveer 2 uur motorzeilen komt de regen met bakken uit de hemel. Eddie neemt de taak van stuurman als eerste op zich zodat de rest in de kajuit warm en droog kan blijven. Na enige tijd draait de wind in gunstige richting (helaas gepaard met de regenkraan nu vol op open) en komt Otto de bemanning aan dek versterken. De motor kan uit en de snelheid gaat omhoog naar 7 knopen en meer. Met grote snelheid (en turbo regen) gaat het voort naar Lesbos.

De goden zijn ons vriendelijk gezind, bijna bij Lesbos aangekomen breekt het wolkendek en komt er een lekker zonnetje door. De wind wordt minder, iedereen is weer aan dek en prettig opgewarmd komt Lesbos in zicht. Aangekomen in de baai van Sigri worden we getrakteerd op een dolfijnen show. Minstens 10 dolfijnen halen de nodige capriolen uit, fotograferen is welhaast onmogelijk maar een enkel shot blijkt toch raak. Een blijvende herinnering als resultaat.

Klik hier voor een filmpje van de dolfijnen

In een pittoreske baai wordt snel en vakkundig geankerd en vlot geniet de bemanning van het welverdiende ankerbiertje. Met de bijboot volgt een gemotoriseerd tochtje naar de wal voor inkopen, benen strekken en een zoektocht waar we water kunnen tanken. Dit alles wordt afgesloten met een drankje vanaf het mooiste terras van Sigri: namelijk met uitzicht op de Luna die trots voor anker ligt in de baai, wachtend op een ingewerkte bemanning die nog een paar dagen zeilen voor de boeg heeft.