Maandag 19 oktober is een bijzondere dag. Nadat het ontbijt is klaar gezet in een zonovergoten baai, kunnen we uit volle borst zingen voor Coen. Hij viert vandaag zijn 51ste verjaardag in ons illustere gezelschap. We verblijden hem met wat kleine cadeautjes zodat deze mijlpaal niet ongemerkt voorbijgaat. Als tegenprestatie trakteert Coen ons op overheerlijke taart bij de koffie die lunchen eigenlijk overbodig maakt. Op de keper beschouwd, diner eigenlijk ook.

Coen is niet de enige met hoogtepunten. Otto wil niet achterblijven en zoekt het hoger op, een inspectie van de masttop. Na een week heeft Otto voldoende vertrouwen in Coen en Eddie om hen te vragen hem naar boven te lieren. Otto bestijgt zijn stoeltje, neemt allerhande gereedschap mee (en uiteraard zijn iPhone, what to do without it). Schroeven worden aangedraaid, diameters opgemeten, vergezichten bewonderd. Voorzichtig laten we Otto weer zakken. Na het bewonderen van de foto’s (vooral van harpjes, inbusboutjes en andere toeristische highlights…) en een kort technisch overleg, wil Otto graag nogmaals omhoog. Het blijft onduidelijk of er nog dringende technische zaken waren of dat het adembenemende uitzicht nogmaals moet worden opgezogen. Maar de windvaan wordt gericht op verre oorden, het voorstag profiel aangedraaid voor lange slagen.

Een hoogtepunt voor ons allen volgt nog als de klus gedaan is. Otto vindt de lekkerste koekjeswinkel van de Sporaden en laat zich uitgebreid adviseren over ingrediënten, smaken en vooral de liefde waarmee dit alles wordt gemaakt. Na zorgvuldige afweging wordt de schatkist met koekjes gevuld (achteraf gezien met te weinig) en aan boord gebracht.

Hiermee zijn fraaie herinneringen verzameld en is de schippersgeest rijp voor een volgende bestemming en nieuwe ontdekkingen.