Het is 03.00 en ik zit buiten bij het strobalenhuisje bij het huis van Akul en Asmi op Lesbos, met vaste grond onder mijn voeten. Ik zie Orion en opeens ben ik terug op het dek van de Luna in de stille baai van Astypalea.
Het was weer een fantastische reis, een pracht ervaring, mede dankzij onze medepassagiers Elly en Herman en Asmi en Akul. Zeilen met elkaar van het ene schitterende eiland naar het volgende. Je verlaat een eiland, door het wegzeilen wordt de ervaring van dat eiland afgesloten en opent zich een ander venster, een leeg venster met ruimte voor een nieuwe ervaring. Het volgende eiland doemt op aan de horizon, een volgend avontuur. Wat waren wij geluksvogels, elke dag weer genieten van een hele nieuwe wereld. Zo ging het dag in dag uit, voor mij 4 weken lang.
Otto, wij zijn jou veel dank verschuldigd, zonder jou was het niet gebeurd. Maar jij hebt het niet alleen mogelijk gemaakt, nee jij hebt ons met een standvastige hand begeleid door woeste stormen, door penibele situaties. Jij was het die resoluut de leiding nam in deze situaties, jij wist wat er gedaan moest worden, jij sprong spontaan overboord als een lijn het roer blokkeerde, jij was het die in de mast klom om een gebroken katrol van het grootzeil terug te vinden.
Ja Otto, zonder jou was het nooit gelukt.
Otto van harte bedankt, en ik spreek dit uit namens ons allen, Elly, Asmi, Herman, Akul en mezelf Kees.
