En nu ben ik dan in Marmaris Yacht Marina, waar zeilers uit alle delen van de wereld zich verzamelen om de winter door te brengen en hun boot te onderhouden.
Er zijn hier tal van bedrijven en bedrijfjes die service leveren voor het onderhoud. Ook de Luna heeft groot onderhoud nodig. Alle lagen antifouling moeten afgeschrapt worden en daarna moeten er minimaal 5 lagen Gelshield worden aangebracht. Dit om osmosevorming te voorkomen. De Gelshield moet voor een ondoordringbare laag zorgen zodat het zeewater de huid van het onderwaterschip niet kan aantasten. Daarvoor moet Luna 5 maanden op de wal staan, om goed uit te kunnen drogen. In onze thuishaven Fethiye zijn daar geen goede voorzieningen voor.

Het is leuk om hier te zijn en zeilers van allerlei pluimage te ontmoeten. Luna ligt naast de zeilboot van Jarda, een Tsjech die alle wereldzeeën heeft bevaren. Hij heeft veel ervaring en voorziet mij van goede adviezen voor de vele karweitjes die nu aan de boot moeten gebeuren.
Ik ontmoet zowel mensen die bezig zijn om hun boot winterklaar te maken en daarna huiswaarts te gaan, als zeilers die op hun boot wonen en hier de winter doorbrengen. Inspirerend, zo’n internationale zeilersgemeenschap en ook prettig om op een plek te zijn waar je alles kunt krijgen wat je nodig hebt voor de boot.
Om daar een voorbeeld van te noemen: onderweg vonden we kleine balletjes op het dek. Die leken wel uit een kogellager gevallen te zijn. Maar welke? Na enig speurwerk bleken de nylon kogeltjes te komen uit een wagentje dat op een rails bovenop de giek heen en weer schuift. Bedoeld om het rolgrootzeil makkelijk in en uit te kunnen trekken. Het was me al opgevallen dat het wagentje vaak bleef steken. Zoiets repareren onderweg op zee kan alleen maar op geïmproviseerde wijze. Want waar vind je zulke kogeltjes?
In deze marina kijken ze daar niet raar van op en na een dag waren de bestelde kogeltjes er al en ook nog in de goede maat!

Onderweg had ik nagedacht over mijn plan om mijn aandeel in de Luna (nu 1/3 deel) te verminderen. Maar het zeilen en alles wat daarmee samenhangt geeft me zoveel levensvreugde dat ik daar toch weer op terugkwam. Zodat ik tot de slotsom kwam om mijn derde deel toch maar te houden en de komende jaren twee maanden per jaar te blijven zeilen.
Dat gaf wel wat complicaties, want ik had met Erik (één van de andere eigenaren van de Luna) afgesproken dat wij beiden ons aandeel zouden halveren en we hadden zelfs al een aspirant-koper gevonden die onze gehalveerde delen, samen 1/3 deel, wel wilde overnemen.

Ik had echter ook al langer contact met Ron en Francisca die eveneens geïnteresseerd waren, maar 1/3 deel te veel vonden, want zij willen net als Erik niet langer dan 4 weken per jaar varen.
Zij maken ook deel uit van een zeilbootgemeenschap met 4 eigenaren, de Lara, een Beneteau die kleiner is dan de Luna. Ik trof hen hier in de marina en na enig wikken en wegen besloten zij om de overstap naar de Luna te maken omdat het aanbod om de helft van Erik’s deel over te nemen nu beter paste bij hun behoefte.
Heel prettig voor ons eigenarenteam, want zij hebben veel ervaring met het zeilen in dit gebied en met het onderhoud van de boot.

Over een week wordt de Luna op de wal gehesen. Tot die tijd heb ik nog veel te doen om van alles te repareren, te onderhouden en de boot winterklaar te maken.
Overdag schijnt de zon meestal en ben ik lekker aan het werk, in korte broek en t-shirt.
De laatste dagen staat er bijna voortdurend een harde wind. Ook nu, in mijn knusse kajuit, terwijl het buiten al lang donker is, hoor ik de verstaging zingen. Ik geniet ervan, de marinageluiden en het deinen van de boot.

Dag allemaal,

Vanmorgen hebben we door de prachtige oude stad van Rhodos gewandeld. Deze stad ligt binnen de oude vestingmuren uit de tijd van de kruisvaarders. We zijn in het kasteel geweest en in het archeologisch museum. Daarna zijn we naar een vissenvoetbad geweest, toch een mooi alternatief voor zelf je voeten wassen. Je moet immers wat na een week op de boot.

Vanmiddag zijn we vanaf Rhodos naar Turkije gevaren met ruime wind. Hierbij hebben we nog een stuk voor de wind gevaren met de genua “te loevert” middels de genuaboom. Hierbij staat de genua (fok) dus aan de andere kant van het grootzeil, terwijl de wind precies van achteren komt.
Toen we in de baai van Ciftlik aankwamen stonden op diverse steigers mensen met een vlag te zwaaien, wat een warm welkom! De reden hiervoor was echter, dat als je bij een steiger aanlegt, je geacht wordt bij het bijbehorende restaurant te gaan eten. Omdat we niet wisten of er nog een restaurant open zou zijn, hadden we boodschappen meegenomen. We hebben toen maar een dealtje gesloten dat de restauranteigenaar friet voor ons zou bakken. Dat kwam hij bij de boot bezorgen en zo meteen gaan we een kopje cappuccino bij hem drinken. Iedereen blij!

Tot morgen maar weer…